کوله بار منتظران ظهور

امام قلب عالم امکان و واسطه فیض الهی است. امام زمان، جان کائنات است و جهان به وجود او بستگی دارد. ایشان هسته مرکزی جهان هستی و واسطه فیض بین عالم و آفریدگار عالم است و از این جهت ظهور در  جلوی چشم مردم یا غیبت او تفاوتی ندارد و اگر ایشان نباشند، جهان هستی در هم فرو می ریزد. چنان که امام صادق(ع) فرمود: اگر زمین بدون وجود امام بماند، ساکنان خود را در کام خود فرو می برد.(کمال الدین، باب 21)

امام چهارم، حضرت سجاد(ع): در پرتوی وجود ماست(14 معصوم) که خداوند آسمان را از فروپاشی ـ جز به اذن او ـ نگه می دارد. در پرتوی وجود ماست که خداوند زمین را از لرزش و سلب آرامش ساکنانش نگه می دارد، به واسطه ماست که خداوند باران نازل می کند و رحمت خود را می گستراند و برکات و نعمت های زمین را بیرون می آورد و اگر آن کس از ما که در زمین است، نبود؛ زمین اهل خود را فرو می برد.(امالی شیخ صدوق، ص 112)

نکته مهم اینجاست که شناخت امام، یک شناخت معمولی نیست. صرفاً شناخت اسمی و لفظی و خانوادگی نیست؛ بلکه شناخت یک مقام است. امام یک مقام است و سن و اسم حضرت نسبت به شناخت حقیقت شان بسیار فرع است. البته این مبحث امام شناسی ساده و آسان نیست و یک مسلمان باید اندیشه اش بلند باشد تا به حقایق بلند موجود در هستی دست یابد. فکر نکنیم اگر خودمان در باب عبادات، اخلاقیات و معقولات زحمت بکشیم، امام شناس می شویم،خیر. 

امام، فوق این کار هاست. نشناختن امام یعنی گمراهی در دین، یعنی ادراک نکردن خود، بیگانه بودن با فطرت، نه بیگانه بودن با نماز و روزه، یعنی بیگانه بودن با خدا. اما ما خودمان توان شناخت امام را نداریم. از این رو باید از خدا بخواهیم که حجت خود را ـ نه امام  ما را ـ  به ما بشناساند. حجتی که خودش فرستاده تا دین حنیف را در وجود ما ظهور دهد.

حضرت مهدی ( عجل الله تعالی فرجه الشریف) حجت خدا بر جمیع مخلوقات است. امامِ زمان و ولیِ عصر دوران کنونی است. نشناختن امام زمان، مساوی گمراهی در دین است. نشناختن امام زمان یعنی نماز بخوانی برای خدایی که خودت ساخته ای، روزه بگیری، برای خدای مصنوع خودت، دینی داشته باشی که آفریده ذهن خودت است. نشناختن امام زمان یعنی با دین در دین گمراه شدن. شوخی نیست که فکر کنی؛ نشناختم که نشناختم در عوض نماز می خوانم، عبادت می کنم و بالاخره به بهشت می روم. خیر؛ با نشناختن امام زمان ات، حتی نمازی که می خوانی، تو را در مسیر کمال پیش نمی برد و اساساً دین داری تو زیر سؤال می رود. 

امام زمان، حضرت مهدی ارواحنا فداه، انسانی است که قریب به هزار و دویست سال پیش به دنیا آمده است.(255 هجری قمری، در شهر سامرا) ایشان با قدرت لایزال الهی تا الان زنده است و روی این کره خاکی زندگی می کند، می خورد، می آشامد، عبادت می کند و در انتظار امر الهی برای خروج و ظهور است. او از دیده ها پنهان است ولی مردم را می بیند و خود را به مردم نمی شناساند و در هر جایی که بخواهد، حضور می یابد. امام زمان(عج) به خواست خداوند از هر چه در عالم اتفاق می افتد، با خبر می شود. روزی که در نزد خدا معلوم و در نزد ما مجهول است، ظهور خواهد کرد و علائمی حتمی قبل از ظهورش اتفاق می افتد.

امام مهدی علیه السلام حقیقتی اسلامی و واقعی است. این حقیقت، ادامه دهنده راه اسلام و قرآن و مسئله ای ریشه ای و اساسی می باشد که قرآن به آن بشارت داده است و پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) در موارد بسیار و مناسبت های عدیده درباره آن بزرگوار صحبت کرده اند و ائمه (ع) نیز شیعیان و تمامی امم اسلامی را به وجود حضرت مهدی(ع) بشارت داده اند. پس مهدویت از اموری نیست که گذشت زمان باعث فراموشی آن شود؛ بلکه ندا و فریادی رسا و منزلگاه و تکیه گاه آرزو های بشریت است.

امام زمان(عج)، اسطوره ای نیست که شیعیان برای تسلی خاطر و رهایی فکری از درد و رنج، آن را ساخته و پرداخته باشند؛ همان مصایب و درد هایی که در طول قرون متمادی بر شیعیان وارد شده است.

امام زمان(عج)، نظریه یا تفکری نیست که شیعیان برای تخفیف درد ها و یا به سبب مظلومیت به آن رو آورده باشند. 

حضرت ولی عصر ارواحنا فداه، خرافه ای نیست که قصه گو ها آن را ساخته و به اسلام ربط داده باشند.

او نزدیک ترین و گرامی ترین شخص به خداوند متعال است. او برترین شخصیت زمان خود است که خداوند متعال قدرت اتصال به عالم بالا و احاطه و تسلط به جهان آفرینش را به او عطا کرده است. او همان کسی است که پرچم صلح و دوستی و امن و امان را در جای جای این کره خاکی بر پا می دارد. 

او حقیقت و اعتقادی عمومی و جهانی است که به شکل های مختلف، در عقاید و اندیشه های اقوام گوناگون دیده می شود. البته باید خاطر نشان کرد، این اعتقاد در میان شیعه به عنوان باوری اصیل و بنیادین مطرح است. در واقع شیعه با اندیشه مهدویت زنده و پویاست و با آن زندگی می کند، نفس می کشد و آن را رکن اساسی اعتقادش می داند.

بِســم الله الـرَّحمــن الـرَّحیــم

یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا ۖ إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ

عزیزا ! ما و خاندان هایمان را سختی و رنج فراگرفته و با کالایی ناچیز به درگاهت آمده ایم، پس تو پیمانه ما را لبریز کن و بر ما تصدق فرما که البته خداوند بخشندگان را دوست دارد.  (سوره یوسف آیه 88)

الْحَمْدُ لِلَّهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ کَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ یَکُونُ بَعْدَهُ 

سپاس خدائى را که اول است، بى آنکه پیش از او اولى باشد، و آخر است، بى آنکه پس از او آخرى باشد. (صحیفه سجادیه. امام سجاد علیه السلام)