نکته مهم اینجاست که شناخت امام، یک شناخت معمولی نیست. صرفاً شناخت اسمی و لفظی و خانوادگی نیست؛ بلکه شناخت یک مقام است. امام یک مقام است و سن و اسم حضرت نسبت به شناخت حقیقت شان بسیار فرع است. البته این مبحث امام شناسی ساده و آسان نیست و یک مسلمان باید اندیشه اش بلند باشد تا به حقایق بلند موجود در هستی دست یابد. فکر نکنیم اگر خودمان در باب عبادات، اخلاقیات و معقولات زحمت بکشیم، امام شناس می شویم،خیر.
امام، فوق این کار هاست. نشناختن امام یعنی گمراهی در دین، یعنی ادراک نکردن خود، بیگانه بودن با فطرت، نه بیگانه بودن با نماز و روزه، یعنی بیگانه بودن با خدا. اما ما خودمان توان شناخت امام را نداریم. از این رو باید از خدا بخواهیم که حجت خود را ـ نه امام ما را ـ به ما بشناساند. حجتی که خودش فرستاده تا دین حنیف را در وجود ما ظهور دهد.
درباره این سایت